Wśród wielkiej masy osmańskiego wojska pod Wiedniem, z samej Bośni było z pewnością co najmniej 15 tysięcy ludzi. Ci, co wrócili do kraju, wrócili co prawda z pustymi rękami — ale tym razem zasiali wiatr większy niż zwykle.
Burzę zebrali niedługo potem. Bowiem jednym z obrońców Wiednia był francuski książę — Eugeniusz Sabaudzki. Wysoko urodzony, dobrze wykształcony, odważny i utalentowany dowódca, niedoceniony wcześniej przez Ludwika XIV, właśnie został oficerem wojsk austriackich.
W ciągu kolejnych kilku lat walczył z Turkami na pograniczu węgierskim, błyskawicznie awansując, aż do stopnia marszałka polnego w roku 1693. Cztery lata później odniósł, dzięki doskonałej taktyce, swoje pierwsze wielkie zwycięstwo nad dwukrotnie przeważającymi liczebnie siłami osmańskimi, w bitwie pod Zentą 11 września 1697.
W październiku tego samego roku Eugeniusz Sabaudzki zdecydował się na wkroczenie do Bośni z kilkutysięcznymi siłami i lekką artylerią. Wojsko posuwało się w górę rzeki Bosny paląc i plądrując miasta i zdobywając twierdze: Brod, Doboj, Maglaj, Žepce, Zenica i Visoko. 22 października 1697 roku Austriacy stanęli na przedmieściach Sarajewa i książę wysłał posłańca do miasta z długim listem, w którym słowa o miłości i uprzejmości splatały się z żądaniem poddania się jego woli i groźbami pozbawienia życia dzieci w łonach matek, “bo ciężka artyleria jest gotowa”.
Kiedy rozzłoszczeni mieszczanie pobili posłańców, Eugeniusz Sabaudzki wydał rozkaz do ataku; plądrowania i systematycznego palenia wszystkiego przed sobą. Artyleria i płomienie obróciły wniwecz miasto budowane przez ponad dwa stulecia, spłonęła drewniana zabudowa Baščaršiji, poważnie uszkodzone zostały również budowle murowane; meczety, szkoły, zajazdy, bezistany.
Części nie odbudowano. Zginęła większość duchownych islamskich, zniszczone zostały wnętrza świątyń i biblioteki. W ciągu jednej nocy skończył się czas Złotego Wieku Sarajewa.