W rejonie Chęcin oraz wokół Kielc – w Miedzianej Górze i na Karczówce – od XV wieku istniały dwa główne ośrodki kopalnictwa i przerobu rud miedzi oraz ołowiu. Kopalnie w Miedzianej Górze, choć udokumentowane dopiero pod koniec XVI wieku, szybko nabrały znaczenia.
Zostały założone, gdy biskupi krakowscy – właściciele rozległych dóbr w regionie – sprowadzili górników z Olkusza. Miedziana Góra stała się wkrótce największą kopalnią rud miedzi w pierwszej Rzeczypospolitej.
Spektakularnym sukcesem tego ośrodka było dostarczenie miedzi na pokrycie dachu zamku wawelskiego po pożarze w 1595 roku – choć i tak siedzibę królewską wkrótce przeniesiono do Warszawy. Kopalnie w Karczówce specjalizowały się natomiast w wydobyciu rud ołowiu.
Pamiątką po dawnym górnictwie jest wyjątkowa rzeźba św. Barbary – patronki gwarków – wykonana w XVII wieku z monolitu galeny. Znajduje się dziś w klasztorze na wzgórzu Karczówka.
W dobrach królewskich wokół Chęcin w wielu miejscach prowadzono poszukiwania i eksploatację rud miedzi oraz ołowiu. Choć efekty nie zawsze odpowiadały oczekiwaniom, wydobycie na Miedziance trwało aż do symbolicznej daty – 11 listopada 1918 roku.