POD KURHAN

Ścieżka przyrodnicza

Eksportuj jako KML dla Google Earth/Google MapsOtwórz niezależną mapę w trybie pełnoekranowymUtwórz kod obrazkowy QR dla niezależnej mapy w trybie pełnoekranowymEksportuj jako GeoJSONEksportuj jako GeoRSS
Spacer Pod Kurhan

ładowanie mapy - proszę czekać...

Sucha Góra - kurhan: 49.818796, 20.884071

Ścieżka zaczyna się przy budynku Ośrodka Edukacji Ekologicznej w Polichtach i pro­wadzi na grzbiet i wierzchołek Suchej Góry, kierując się ku północy do miejsca zwane­go Kurhanem, po czym schodzi w dolinę potoku i wraca do punktu wyjścia. Wyzna­czono na niej 10 przystanków z tablicami informacyjnymi.
Długość 3 km, czas 1:00 godz. Suma podejść/zejść 126 m

Przystanek nr 1 znajduje się na samym początku ścieżki. Poświęcony jest zagadnieniu ochrony owadów – błonkówek i wyjaśnia rolę tajemniczych glinianych konstrukcji widocz­nych przy ścieżce.

DALEJ ZNAKI prowadzą utwardzoną drogą, zakosami wspinającą się zboczem przez jodłowy las. Przed wyjściem z lasu na grzbiet ścieżka mija niewielki dawny kamieniołom pochłaniany stopniowo przez roślinność. To przystanek nr 2. Odsłania się w nim potężna ławica piaskowców warstw istebniańskich z okresu dolnej kredy.
Na brzegu lasu droga z dna doliny łączy się z drogą biegnącą grzbietem – tu ścieżka skręca w lewo na północ. Po chwili odsłania się daleka panorama pogórza w kierunku zachodnim. To przystanek nr 3, doskonały punkt widokowy. Widać stąd dobrze grzbiet Jamnej, Rosulec oraz Styr – wszystkie szczyty pokryte lasami.

IMG_9152kopia

IMG_9143-1

Kilkadziesiąt metrów dalej znajduje się przystanek nr 4, zwracający uwagę na zachowane w pełni tradycyjne drewniane zabudowania gospodarstwa wiejskiego – co­raz większą rzadkość w modernizującym się szybko krajobrazie architektonicznym wsi.

Przechodząc pomiędzy budynkami gospo­darstwa i krótkim odcinkiem wzdłuż polnej miedzy dochodzi się na szczyt Suchej Góry (378 m). Tu, na skraju lasu, stoi na pryzmie kamieni metalowy krzyż. To symboliczna mogiła żołnierzy AK poległych w potyczce 12 września 1944 – miejsce zwane Kurha­nem – przystanek nr 5. Jest to również węzeł szlaków turystycznych biegnących przez Suchą Górę.
Spod Kurhanu szlaki schodzą wprost do Źródła Geologów, natomiast ścieżka przy­rodnicza kieruje się dalej na północ i obniża grzbietem pokrytym drzewostanem jodło­wym i bukowym. Przystanek nr 6 poświę­cony jest buczynie, opisując jej runo oraz właściwości użytkowe drewna bukowego, które wysoką twardość łączy z łatwością obróbki i wykańczania.

IMG_9128

Stromym zejściem w dolinę potoku ścieżka dociera do przystanku nr 7, gdzie na skar­pie rośnie duża efektowna roślina o okaza­łych kwiatostanach. To znajdujące się pod ochroną parzydło leśne, występujące w re­jonach podgórskich i górskich, w miejscach zacienionych i wilgotnych, a dorastające do 2 metrów wysokości. Uwaga – jest to roślina trująca!

Nad potokiem ścieżka zawraca na południe i po chwili dociera do przystanku nr 8 opisującego odsłaniające się w korycie potoku warstwy fliszu karpackiego w for­mie drobnych i średnich ławic żółtawych piaskowców z cienkimi przewarstwieniami ciemnoszarych łupków ilastych. W wyniku erozji bocznej potoku piaskowce łamane są na skalny rumosz zsuwający się do strumienia, natomiast łupki roz­warstwiają się i kruszą na drobne listki, które zabiera szybko woda, zamieniając w ilastą zawiesinę.

FLISZ KARPACKI

Naprzemianległe warstwy zlepieńców, piaskowców, mułowców, margli i łupków w powtarzalnych sekwencjach o wielkiej miąższości – zwane fliszem karpackim – powstawały od późnej jury (160 milionów lat temu) do wczesnego miocenu (20 milio­nów lat temu) jako osady mezozoicznego oceanu Tetydy. Silne prądy morskie znosiły z kontynentalnego skłonu wielkie ilości żwi­rów, piasków oraz zawiesiny iłowej pocho­dzących z kruszenia przyległych lądów.

Uważa się, że dno morskie z tymi osadami ulegało stałemu pogrążaniu, co sprawiło, że powstałe warstwy fliszu osiągają łączną grubość od jednego do pięciu kilometrów.
Podczas alpejskich ruchów górotwórczych pomiędzy oligocenem a miocenem osady te zostały sfałdowane, przesunięte i odkłute od podłoża tworząc szereg jednostek tekto­nicznych w formie nasuniętych od południa płaszczowin. Pomiędzy Dunajcem a Białą występują utwory związane z płaszczowiną śląską.

IMG_9123-1

WĄSKIM DNEM doliny, z lasem porastającym jej oba zbocza, ścieżka dociera do miejsca, gdzie drewniany pomost wskazuje położenie kolejnego przystanku nr 9. To źródło wód mineralnych Paweł. Na charakter wód wskazuje rozpoznawalny zapach siarkowodoru i specyficzny białawy kożuch na wodzie wypływającej na łąkę z płytkiej misy, a także fioletowy osad na jej dnie.
Jest to jeden z trzech udokumentowanych wypływów wód siarczkowych w rejonie Policht. Zawartość siarkowodoru wynosi w nich od 16 do 38 mg/dm3.

Ten typ wód siarkowodorowych jest powszechny we fliszu. Ich powstanie wiąże się z obecnością w tych utworach gipsów, pirytu i bituminów. W tym sensie przystanek nr 8 i nr 9 są ze sobą ściśle powiązane.
Znaczenie lecznicze wód siarczkowych ilustruje przystanek nr 10, do którego należy wspiąć się ścieżką do połowy wysokości zbocza. Tu w małej kotlince znajduje się Źródło Geologów.
Ten naturalny wypływ wód mineralnych opisany został wcześniej.
To ostatni przystanek ścieżki, która wraca stromym zejściem na dno doliny – razem ze szlakiem zielonym i żółtym, i kieruje się w lewo do widocznego już Ośrodka Edukacji Ekologicznej, zamykając pętlę.

IMG_9115-1